Deel 6 Afscheid Labuan Pandan

Maandag 25 maart ondertussen… We zijn sinds weer terug bij Putu, Sri en Charline in Tanah Embet, in West Lombok.
Vorige week donderdag zijn we vertrokken uit ons vakantiehutje in Tete Batu. We hebben het heerlijk gehad daar. Veel in de omgeving rond gesjeesd en heerlijk geluierd met uitzicht op de Rinjani en de groene rijstvelden….

Afscheid van Labuan Pandan…
Bij aankomst hebben we een ronde door het dorp gemaakt om iedereen weer te ontmoeten; nu zit er niks anders op dan hetzelfde te doen, maar nu is het wel afscheid nemen… Dat valt nog niet mee. ..Dat ik het niet droog kan houden zal niemand van jullie verbazen, maar ook bij Henk zitten ze zo af en toe heel hoog…
We hebben voor de sportlessen op school een volley- en voetbal gekocht. Die brengen we op vrijdag eerst naar de school. De volleybal wordt meteen uitgetest en goedgekeurd. Henk speelt een partijtje mee tot grote hilariteit van de kinderen!
We gaan ook nog even naar Mala. We hebben haar vijf jaar geleden leren kennen op het strand. Toen was ze 12, nu dus 17. Mala is gehandicapt; ze kan haar benen niet gebruiken. We vermoeden dat ze als ze fysiotherapie had gehad, de vergroeiingen dan niet zo erg geweest zouden zijn. Maar fysiotherapie, zeker voor dit soort kinderen, bestaat hier nauwelijks. Mala beweegt zich nu schuivend op haar achterste en kruipend op haar knieën. Ze begrijpt alles wat je zegt en kan een beetje praten. We hebben vijf jaar geleden een stenen huisje voor haar kunnen bouwen met een toilet erbij. Ze wil nu graag een foto in haar huisje van haarzelf samen met ons. Dat wordt een hele voorstelling, want het iedereen staat er natuurlijk met de neus boven op!
Henk ziet nu opeens, dat Mala als ze van de baruka naar haar huisje gaat, door het zand moet kruipen (en als het regent dus door de modder…) en hartstikke vuil wordt. We overleggen met haar moeder of het een idee is op een terrasje met gladde tegels te leggen. Dat valt letterlijk in goede aarde! En wat zo fantastisch is hier: ’s middags zijn de werklui al begonnen!!
Ook de foto  kan meteen in het naburige dorp afgedrukt en ingelijst worden. Mala is de koning te rijk en we worden beloond met een stralende glimlach…

Vrijdagavond is de laatste avond, dat we hier zijn. Alle goede bekenden verzamelen zich bij het huis van Acok en is het tijd voor cadeautjes…. En herhaaldelijk wordt de song van John Denver ingezet: “I’m leaving on a jetplane, don’t know when I’ll be back again..”
De weergoden doen ook goed mee, de hemel huilt met een stortbui die de hele avond duurt. Het hoost en om ons heen verandert het in een zwembad…
We zijn hier gekomen met een koffer vol brillen en gaan terug met een koffer vol cadeaus!

Zaterdagmorgen hebben we nog een vergadering met de staf van de school. Het is een goed gesprek, waarin we ze complimenteren met alles wat ze bereiken met de scholing van de kinderen. Maar waarin we ook voorzichtig kunnen zeggen, dat het in en om de school wel erg vies is.
De boodschap wordt goed ontvangen en meteen vertaald in een schoolprogramma over samen verantwoordelijk zijn voor een schone leefomgeving. Twee keer in de week praktijkles en samen de boel bijhouden!

Na de lunch zijn Putu, Sri en Charline gearriveerd met de auto en gaan we echt weg. Nog een paar laatste foto’s samen en dan huilen, huilen, huilen… Bah wat is afscheid nemen toch naar!
Het eerste stuk zitten we maar stilletjes voor ons uit te kijken….
We rijden via de noordelijke route weer naar Tanah Embet. Ook hier zien we de enorme impact van de aardbevingen van vorig jaar, maar ook van vorige week. Wat is er nog een werk te doen….

Terug in Tanah Embet vraag ik Putu om eens naar de bulten te kijken, die ik sinds een paar dagen op mijn armen en benen heb. Hij vindt het duidelijk vervelend om te zeggen, maar hij denkt dat het bedwantsen zijn geweest! Opgelopen in Tete Batu dus! Er zit niets anders op dan alle koffers leeg te maken en alles uit te schudden, zodat we ze niet overplaatsen naar zijn huis. Lekker idee hoor, dat die griezels me beet hebben gehad! Gelukkig heeft Putu olie uit Bali (het heet sanhong), die goed helpt voor de jeuk! Henk heeft geen beten. Dat schijnt te komen omdat de beestjes het niet fijn vinden om tussen de haren door te kruipen. Ha ha de behaarde mannen zijn in het voordeel in deze!

We gaan vandaag en morgen nog lekker een beetje uit dobberen hier, nog wat inkopen doen, beetje zwemmen en dan woensdag naar het vliegveld.

We kijken met veel voldoening terug op een geweldige tijd….. Weer zoveel lieve mensen ontmoet, en goed werk kunnen doen, dankzij jullie allemaal daar in Nederland. Samen maken we nog steeds het verschil hier in Lombok!

Ik denk dat dit zo’n beetje het laatste verslag is vanuit Lombok. Jullie horen weer van ons als we weer geland zijn in Geldrop!

Dank voor al jullie warme reacties op dit geschrijf!

Salam manis,

Henk en Klaaske