Deel 3 Terug in Labuan Pandan

Dinsdag is dan de dag dat we naar Labuan Pandan gaan. Naar “ons” dorp zoals we het vaak noemen. Niet dat we denken het dorp te bezitten hoor, maar om aan te geven dat de we aan de mensen daar ons hart verloren hebben!
Maar naar LP gaan betekent ook voor nu weer afscheid nemen van onze lieve vrienden in Tanah Embet… Dat is voor ons en voor hen weer helemaal niet leuk. Charline snapt zo wie zo niet waarom we weer terug moeten naar Nederland, we kunnen toch gewoon op Lombok blijven?
Een collega van Putu haalt Marianne en Kees in Bangsal van de boot. We kennen hen van de wereldwinkel in Eindhoven. Ze zijn op vakantie op Bali en willen ook graag onze projecten in LP zien. Zij rijden rechtstreeks naar Labuan Pandan. Wij gaan met Putu Eline ophalen van het vliegveld. En natuurlijk kijken of de koffer met brillen misschien al gearriveerd is vanuit Jakarta!
Maar helaas ijdele hoop. De koffer is nog steeds daar en niet vrijgegeven. Zo jammer! Afwachten maar weer of en wanneer ze gaan reageren op de officiële brief, die door de Stichting hier en de Kepala Dessa (zeg maar de burgemeester) is ondertekend.
Gelukkig is Eline’s koffer met spullen voor LP wel gewoon doorgekomen!

We rijden mooi binnendoor naar LP, over een net opnieuw geasfalteerde weg. Heerlijk rustig qua verkeer en niet zo heel veel langer qua tijdsduur. Nou je we hebben af en toe een beetje vertraging, omdat Putu deze weg ook niet op z’n duimpje kent. Dat krijgt ie natuurlijk wel uitgemeten. Zo’n ervaren chauffeur en dan de weg kwijt, ha ha. Het is hier zo heerlijk makkelijk om lol met elkaar te hebben over niks en elkaar een beetje op de hak te nemen.

Hoe dichter we bij LP komen, hoe stiller we worden. Steeds meer ingestorte huizen en bergen puin….We moeten goed opletten waar het huis van Acok is. Het is moeilijk om ons te oriënteren, omdat zoveel huizen en gebouwen er gewoon niet meer zijn…
De ontvangst is warm en het is zo fijn om elkaar weer te zien en vast te houden, na 2 ½ jaar. Nou ja, ik denk dat het vasthouden vooral voor ons fijn is; zij zijn dat niet zo gewend en zeker niet tussen mannen en vrouwen en ook al zeker niet in het openbaar….

’s Avonds praten we onder het genot van een biertje en voor mij een rijstwijntje bij. Wij luisteren vooral. Acok en Aris vertellen over de schrik, de angst, de verwarring, de chaos, die de aardbeving te weeg heeft gebracht. Onbeschrijfelijk. Dat de aarde onder je voeten begint te schudden, je eigenlijk niet kunt begrijpen wat er gebeurt en letterlijk doodsangst voelt….

Woensdag gaan we eerst het terrein van de school bekijken. De kinderen zijn net buiten en we worden ontzettend enthousiast begroet. Iedereen wil natuurlijk een woordje Engels met ons praten! We bekijken de nieuwbouw van de middelbare school. Ziet er supergoed uit. De verdiepingsvloer ligt er mooi in. We moeten nog wel met de aannemer in gesprek over hoe we de bovenverdieping gaan opbouwen. Oorspronkelijk idee was, omdat met stenen te doen, maar waarschijnlijk is het beter om het met profielen en panelen te doen, zodat het aardbevingsbestendiger wordt.

Voor en na de lunch bezoeken we de eerste twee kampongs, van de in totaal vijf kampongs waaruit LP bestaat. We hebben natuurlijk honderden foto’s en filmpjes gezien over de ravage en de ontreddering, bijna dagelijks gebeld met elkaar, maar pas nu we het met eigen ogen zien dringt het pas echt ten volle door hoe verschrikkelijk erg het is. Vrijwel alle stenen huizen zijn ingestort. Van de meeste huizen zijn de muren, die nog gedeeltelijk stonden al naar beneden gehaald. Over naast en tussen de restanten zijn bergen puin opgestapeld. En tussen de puinhopen staan de nieuwe en tijdelijke woningen, die ondertussen gebouwd zijn. Bijna iedereen is wel weer min of meer onder dak. En wat heel mooi is. De overheid is hier ook begonnen met de wederopbouw! Op de funderingen, die meestal nog intact zijn, zie je al de betonpalen staan voor de nieuwbouw. We zien veel militairen, die hier voor ingezet worden.
Voor veel vakmannen in het dorp betekent dit ook dat ze weer werk en inkomen hebben! Geweldig! Over twee maanden zal er al weer veel klaar zijn!

Het is een dag van tegenstellingen. Heerlijk om alle bekenden weer te zien, maar zo verdrietig om te zien, dat alles aan hun handen afgebroken is...
De mensen zijn nog steeds aangeslagen, maar tegelijkertijd ook zó veerkrachtig. En zó sterk in het aanvaarden, dat het nu eenmaal zo is. Niet bij de pakken neerzitten, maar doorgaan met het leven zoals het zich nu aanbiedt… Daar kunnen wij heel veel van leren…

Wat een enerverende dag! Maar goed om weer hier te zijn en onderdeel van het gebeuren hier te mogen zijn. Samen maken we het verschil!

Salam manis, Sampai Jumpa,

Henk en Klaaske