Deel 5 Grote Schrik

Woensdagmorgen 20 maart. Alweer een week voorbij…. Het lijkt of we nog maar net hier zijn en tegelijkertijd alsof we nooit weggeweest zijn… En over een week vertrekken we alweer! Tijd is een raar ding, hij gaat altijd maar door…
We zijn nu in Tete Batu, een dorpje aan de zuidkant van de berg Rinjani. Prachtige natuur hier, heel rustig, uitzicht op de rijstvelden en de Rinjani. Heerlijk bijkomen van alle indrukken en een paar dagen voor onszelf.

Weer een aardbeving…
Allereerst hebben we een naar bericht: afgelopen zondag is er weer een aardbeving geweest. Het was in Obel-Obel zo’n 20 km. van Labuan Pandan af, met een kracht van 5,8.  Ik kan eigenlijk niet onder woorden brengen wat dat voor ervaring dat is geweest. Een regenbui zie je aankomen, onweer hoor je dichterbij komen, maar een aardbeving is een totaal onverwachte overval. We zijn op dat moment met zo’n 15 mensen in de kliniek en 30 wachtenden buiten. Allemaal druk in de weer met de brillen. En opeens is het of er iemand aan het gebouw zit te schudden en de keiharde tegelvloer begint zomaar te golven…
Paniek bij de mensen van hier en totale onbenulligheid bij ons… Zij weten  meteen wat er aan de hand is en wij hebben geen idee. Paniek en iedereen wil door de enige uitgangsdeur allemaal tegelijk naar buiten… Henk en ik als laatste, omdat we gewoon zo snel niet kunnen schakelen. Pas als we buiten zijn dringt het tot ons door… Dit is een aardbeving… Iedereen is aangeslagen. Kinderen hangen aan hun ouders en iedereen houdt elkaar vast. Dan begint iedereen te bellen om te informeren hoe het met anderen op andere plaatsen is. We gaan snel terug naar het huis van Acok.  Eline is er gelukkig ook gezond en wel. Ze lag buiten op de baruka toen het gebeurde en was gelukkig niet in de kamer. Ook hier is iedereen van slag. Ondertussen is het gaan stortregenen. We hokken met z’n allen bij elkaar onder de baruka. Hier gelukkig geen doden of gewonden. In Senaru, aan de noordkant van de berg wel…. Een groep toeristen is daar vast komen te zitten bij een waterval.
In deze rare omstandigheden moet Eline inpakken, want zij gaat vertrekken. Ze blijft nog een dagje bij Putu in Tanah Embet en vertrekt dinsdag weer naar Nederland. Het is een chaotisch afscheid. We gaan je missen Eline!

Brillen, brillen en nog eens brillen….
Zaterdag en zondag hebben we gereserveerd voor de brillen! Reni, de opticien uit West Lombok, komt hiervoor met Putu deze twee dagen naar Labuan Pandan. Al lang voordat zij er is zitten er al zo’n 50 mensen bij de kliniek te wachten. Ieders naam wordt bij aankomst keurig genoteerd in het grote boek en wordt vervolgens naar binnen geroepen. Reni doet de oogmeting, iemand wijst de letters (of figuren aan voor wie niet kan lezen en dat zijn er best veel…) aan op het bord. Reni schrijft de meting op een briefje en met dat briefje gaat de uitdeelploeg op zoek naar de goede bril. We zijn een superteam zo! Het is bloedheet binnen, maar we hebben weer ontzettend veel lol met elkaar en met iedereen die komt voor een bril. Als je hier zelf een bril moet kopen kost dat zo’n 45 euro. Onbetaalbaar dus. Het loopt beide dagen dan ook storm voor een gratis bril. Jong, oud en stokoud, iedereen komt naar de kliniek. En moet soms uren wachten… Maar zoals jullie al weten; dat vindt niemand hier heel erg. Sabar! (Wees geduldig…)
Opvallend is dat iedereen eigenlijk een lees- of plusbril nodig heeft. Maar weinig mensen hebben een bril voor veraf nodig. Soms is het lang zoeken naar de goede bril En als dan degenen, die een bril nodig heeft eindelijk “Pas!!!!” (“Hij past!!”) roept, klinkt er applaus en hoera!
Omdat we zoveel brillen hebben (700?) kunnen we vrijwel iedereen van een redelijk passende bril voorzien. Super! Zaterdag lukt het om ruim 100 mensen een bril te geven, zondag 130. En dan middenin het werk komt de aardbeving….
Maandagmorgen gaan we nog weer een paar uur terug. Dit keer zonder Reni, de opticien. Maar ondertussen weten we zelf iets meer en kunnen we toch nog weer 30 mensen aan een bril helpen. Eindresultaat: ruim 250 mensen hebben nu een bril en zien de wereld weer in een heel ander licht! Fantastisch!

Toekomstplannen
Na rondgang door de dorpen, gesprekken met inwoners en Acok en Arris, krijgen we een duidelijker beeld van wat er in de nabije toekomst nodig is vanuit Nederland.

De bouw van tijdelijke huizen, waardoor mensen niet meer in een tent hoeven te wonen na de aardbeving) is vrijwel gereed. Met hulp van onze Stichting zijn er nu 135 van deze woningen gebouwd. Maar ook zijn er door andere particulieren en stichtingen (bijv. uit Hongkong en Maleisië) en plaatselijke bedrijven (tijdelijke) huizen en toiletten gebouwd. De ergste nood is wat dat betreft voorbij. Alleen maar hopen, dat er geen nieuwe zware bevingen komen….

De bamboehuizen, die door de jaren heen door met hulp van ons zijn gebouwd, zijn vrijwel allemaal goed gebleven of alweer gerepareerd. Er zullen wel weer een nieuwe gebouwd gaan worden voor de allerarmsten.

De meeste toiletgebouwen die we voor de aardbevingen hebben laten bouwen zijn al weer gerepareerd. En de herbouw van de ingestorte is al gestart.  Er zijn nog wel steeds nieuwe toiletten nodig.
 
Veel waterputten zijn ingestort. Daar zullen er nog meerdere van gegraven worden binnenkort. Met de eerste zijn ze al begonnen. Zwaar werk: diep (gemiddeld rond de 6 meter!) graven en stuk voor stuk betonringen erin laten zakken.

En het grootste project voor het komende half jaar is natuurlijk de middelbare school. We hopen dat die eind juli klaar is, zodat de studenten kunnen starten in het nieuwe gebouw!

Bij de oogmetingen is bij 20 mensen staar geconstateerd. Op dit moment hebben we niet genoeg budget om de operaties hiervoor te kunnen betalen. Hoe jammer het ook is, ze zullen moeten wachten. We kunnen niet alles….

Met Kompak (de jongerenclub in het dorp) hebben we ondertussen ook een meeting gehad. Bij ons vorige bezoek waren zij goed bezig met het plasticprobleem in het dorp. Ze hadden een soort vuilnisophaaldienst georganiseerd en deden aan bewustwording en educatie op het gebied van plasticafval. Maar door de aardbevingen is dat helaas op de achtergrond geraakt. Ze hebben ondertussen contact met studenten uit Singapore. Elke zes weken komt er een groep studenten van daar Labuan Pandan bezoeken.  Kompak wil met hen graag een camping met restaurant aan het strand realiseren. Prima initiatief!

Vakantie vieren….
En ondertussen vieren we ook nog lekker vakantie hoor. Vorige week een dagje met de boot naar twee onbewoonde eilandjes geweest , vlak voor de kust bij Labuan Pandan.  Gerhard en Iwan weten vast precies waar we het over hebbenJ J.  Ook nog een dag naar Pink Beach geweest.  Barre tocht er naar toe: modder, modder…. Maar daarna als beloning een idyllisch roze strandje…. Heerlijk zwemmen en zonnen terwijl de apen en de waterbuffels om ons heen wandelen….
En nu dus de rust van Tete Batu. Waar we ook weer ontzettend verwend worden!! Hangmat voor de hut…. Een glas Kelapa muda (jong kokosnoot) voor m’n neus….
Onze gastheer Sahlun is bijna te aardig. Bij Putu word ik mama genoemd, Acok en zijn gezin noemen me Ibu en hier ben ik Princess…..ha, ha
Gisteren een wandeltocht door de rijstvelden gemaakt met twee leuke gidsen en naar een waterval geweest.

Morgen gaan we terug naar LP. Daar blijven we tot zaterdag, dan komt Putu ons halen en zijn we de laatste dagen bij zijn gezin in Tanah Embet.

Salam Manis,

Henk en Klaaske